LEES IN STILTE !

Soms komen legendes weer tot leven. En plots staan ze dan op het podium in het Sportpaleis. In de eerste van twee bomvolle zalen serveerde AC/DC gisteravond hardrock op beproefde wijze, met hoog gegil en lage drempel. Morgenavond volgt de tweede golf van nostalgie.

Eén noot en je snapt het weer helemaal. Klokslag negen uur gisteravond. De hardrockhemel ging helemaal open. Angus Young stormt in korte broek naar voer en jengelt Rock 'n' Roll Train op gang. Een wand schuift open en daar stoomt zowaar een namaaktrein door het decor. Ondertussen schuifelt ook Johnson naar voren. Het applaus van het publiek knalt bijna even hard als de kanonschoten die het concert lanceren. De golf die door het de zaal rolt is orgastisch. Dit is nostalgie van de beste soort.Welkom in het Sportpaleis, op het concert waar headbangend Vlaanderen al héél lang naar uitkeek.

De muziektempel stroomde gisteravond bomvol om een bom van een première mee te maken. Na acht jaar wachten deed levende hardrocklegende AC/DC nog eens ons land aan. Het vorige optreden in ons land dateert alweer van 2000. Toen kozen ze voor Gent, nu voor Antwerpen.

De groep uit Sydney, Australië, die in 1977 helemaal doorbrak me Whole lotta Rosie, leek zelden zo populair als nu. Sinds AC/DC eind vorig jaar een nieuw album uitbracht, zijn Brian Johnson en co helemaal terug. Van nooit weggeweest, zo lijkt het wel, want ook dat comebackalbum Black Ice grossiert weer in riffs, teksten en ritmes die je altijd al met de band associeerde.

Dat Black Ice na Viva la Vida van Coldplay wereldwijd de best verkochte plaat van 2008 is, geeft AC/DC meteen voldoende voedingsbodem voor een nieuwe wereldtournee. Alleen al in België werden meer dan 60.000 stuks van Black Ice aan de man gebracht. En dus kan je probleemloos twee Sportpaleizen - gisteren en morgen - vullen met fans van het eerste uur. Dat kan je zelfs letterlijk nemen: het optreden van gisteravond geraakte in goed 50 minuten uitverkocht.

'I can see the rock and roll out there', overschouwde Johnson na twee nummers de zaal. Onder zijn pet gaat behalve een fantastische stem ook een volksmenner schuil. Meer dan 15.000 fans, met onder andere Leen Demaré en Piet Huysentruyt, zien dat het goed is. AC/DC klinkt snoeihard, maar zo zalvend voor de fans. Faut le faire.

Dat twee keer 18.000 Belgen zo snel een ticket van gemiddeld 50 euro veil hebben, zegt niet alleen iets over AC/DC. Het zegt ook iets over de concertbeleving die, meer dan ooit en alleszins veel meer dan een plaat, een souvenir is. Wie AC/DC tijdens de huidige wereldtournee aan het werk ziet, ziet de groep misschien ook een laatste keer aan het werk in een Belgische zaal. Gitarist en stichtend lid Angus Young wordt eind deze maand 54, Broer Brian is er 56 geworden. Brian Johnson, nu al 28 jaar de frontman na de dood van Bon Scott, telt inmiddels 61 lentes.

Niet geheel onlogisch dus om zich af te vragen: waarom willen we deze rockers nog live meemaken in de herfst van hun leven? Waarom nemen we geen genoegen met de tv-beelden of de dvd-opname achteraf? Wat bezielt de fans om deze band straks ook van Londen tot Oslo toe te juichen?

De groep gaf gisteren zelf het antwoord: omdat het nog altijd marcheert. En het strafste van alles, ondanks hun pensioengerechtigde leeftijd: morgen doen ze het gewoon opnieuw. Same time, same place