JAMES HUNTER

Ik wil het er toch echt even over hebben, want er klopt iets niet. Ik kijk in mijn agenda. Er staat bovenaan de bladzijde: maart 2006. Wat is er namelijk aan de hand: ik heb de laatste release van James Hunter getiteld People Gonna Talk om te recenseren. Hij is een Engelsman. Op zich niet zo bijzonder, maar wel een Engelsman met een stem die vergelijkbaar is met Amerikaanse grootheden als Otis Redding en Sam Cooke. En hij is nog blank ook. Ook de muziek is niet van deze tijd: soul afgewisseld met calypso, snufjes rhythm & blues en hier een daar oude skaritme's. Ik zoek wanhopig in de inlay van de cd naar de originele schrijvers van deze prachtige nummers, maar hij blijkt ze allemaal zelf geschreven te hebben. De uitvoering door de vijfkoppige band met een aantal gastmuzikanten is geweldig: prachtig koperwerk, heerlijke gitaarlicks en een ritmesessie die ook van wanten weet. De zwart-witfoto's van Hunter geven ook al weinig aanleiding om het in het heden te zoeken. Het talent van Hunter was al eerder ontdekt en gebruikt door niemand minder dan Van Morrison. Al lijken met name zijn laatste wat in herhaling vallende platen geen echte aanbeveling. Toch kan het zomaar: James Hunter maakt een wereldplaat die zich met het allerbeste in dit genre kan meten. Alleen de datum van release is een probleem. De jaren '50 en '60 liggen inmiddels toch al wel even achter ons.(tekst uit fileunder.nl)