Nieuwe LIVING ?

Living Colour zoekt op haar nieuwe album The Chair In The Doorway de uitdaging en het avontuur minder in een virtuoos spel. Evenmin wil het viertal tonen hoeveel muziekstijlen ze wel niet beheersen. Wel gaat alle aandacht naar de gerijpte nummers en de puike productie.

In een ruimtelijke soundomgeving zweven hypnotiserende elektronische piepjes tussen de hi-hat, grommende bassen en monsterriffs.

Living Colour anno 2009 produceert bezielde en stevige rock. The Chair In The Doorway is een dijk van een plaat en overtreft de voorganger Collideøscope.

Gitarist Vernon Reid, drummer Will Calhoun, zanger Corey Glover en bassist Doug Wimbish vormen als Living Colour een soort all-starband.

Alle vier leden zijn in andere kunstdisciplines actief. Reid produceert albums van James ‘Blood’ Ulmer en tourt met DJ Logic als Yohimbe Brothers. Fotograaf Calhoun vormt met Wimbish Head>Fake.

Solo album

Wimbish speelt nog steeds bij Little Axe en bracht vorig jaar nog een solo album uit. Glover stond van 2006 tot 2008 op de planken in de musicalproductie Jesus Christ Superstar.

Living Colour had in de persoon van Mick Jagger een beroemde fan. Jagger produceerde een nummer op het debuut Vivid en genereerde veel media-aandacht. En zorgde dat de band werd getekend door platenmaatschappij Epic/Sony.

Grimmig

Al klinkt de bandnaam frivool en lollig het kwartet kan erg grimmig en bruut uit de hoek komen. Glover’s bijtende zang grijpt je naar de strot wanneer hij zijn twijfels en angsten benoemt.

Als daar dan een duistere deathmetalachtige riff overheen walst die wordt aangejaagd door een kwaad ritmetandem dan krijg je een beeld van het nummer The Chair.

De fan denkt heel even aan This Little Pig en Ausländer van het album Stain. Ook een soort metalmanifest, de knaller Decadance, en de hakkende stuitertrack Out Of My Mind hebben raakvlakken met de heavy sound van Living Colour uit 1993.

Heel apart en zeer slim uitgevoerd zijn de mechanische geluiden. Soms synthetisch uit een gedateerd softwareprogramma geperst maar ook gespeeld met basgitaar, theremin of op een elektronische drumpad.

Soul

Wie Living Colour al voor het uitbrengen van het album Stain uit het oog heeft verloren wil weten of er ook vrolijke momenten op The Chair In The Doorway staan. Amper. De reggae- of funkelementen kunnen alleen analisten horen en een echte meebruller à la Glamour Boys vind je ook niet op het album.

Wel een grappig nummer is de ‘hidden track’ Asshole. Een venijnige en ironische tekst en qua compositie zelfs een aspirant radiohit.

Spannend

Dat geldt trouwens ook voor het poppy Behind The Sun met mooi zangwerk en spannend gitaarwerk. Living Colour hoeft niet zo nodig vrolijk te klinken.

Tijdens shows, die soms meer dan drie uur duren, nemen de bandleden alle ruimte om hun plezier te uiten. Lange grooves, solo’s en loops zijn niet zeldzaam, gewaagde covers evenmin.

Soul is wel het sleutelwoord op compacte The Chair. Alle nummers krijgen meer leven en diepte naarmate je ze hoort. Zelfs de cover 4’33” van John Cage pakt je. Living Colour bruist, briest en overtroeft vele hippe bands met bravoure en bruutheid.