Releasedatum 15-02-2010
Geen cd heeft mij de laatste jaren zo in mijn ziel geraakt als de in februari uitkomende cd van Peter Gabriel, ‘Scratch my back’. Hoogdravende taal die ik met het klimmen der jaren probeer te vermijden, maar in dit verband de enige juiste. Zeven jaren zijn verstreken sinds zijn laatste release. De laatste cd’s van Gabriel waren voor mij weinig herkenbaar, ik miste de man die zo een eigen geluid wist voort te brengen. Dat nu is het knappe van deze cd, alle covers dragen zo duidelijk zijn stempel, zijn geluid, dat de herkenning er op hetzelfde moment is. Toch doet dat niets af aan de originele nummers, ze krijgen nog meer lading, nog meer diepgang. Daar dragen de prachtige orkestrale bewerkingen in hoge mate aan bij, maar ook het karakteristieke stemgeluid van Gabriel zelf.
De covers zijn divers gekozen, van lang geleden tot zeer recent. Ze vormen een prachtig geheel waarbij het ene nummer naadloos aansluit op het andere. Alsof hij met zijn boodschappenkarretje put uit de schappen van tijdloze muziek. In “Apres moi” van Regina Spektor heeft hij een sprookje weten te creëren; ik zie en voel de Russische koude. Een typische Gabriel echoot door het nummer, bijgestaan door “zagende” violen, cello’s en koper. Mooier dan het origineel en dat is voor een Regina liefhebber heel wat. In de Randy Newman song “I think it’s going to rain today” is hij heel dicht bij het origineel gebleven: “That’s the way to treat a friend” is dan wel een toepasselijke tekst. Het van Elbow geleende “Mirrorball” heeft zo’n prachtige orkestrale bewerking ondergaan dat het bijna klassiek op mij overkomt. De eerste tonen zijn zo herkenbaar, dat het nummer “The humdrum” onmiddellijk in mij opkomt. Weer dat intens zagende geluid van de strijkers, afgewisseld door het geluid van licht tokkelende snaren. De combinatie van stem en orkest is zo symbiotisch dat ik er luidkeels bij heb staan galmen. Ik hoop dat de buren niet thuis waren. Lou Reeds “The power of the heart” krijgt hier voor mij de stem die het origineel mist. “My body is a cage” van Arcade Fire begint ingetogen, maar de muzikale ondersteuning werkt naar zo’n climax toe dat ik de dirigent zou willen zijn. Hoe komt het dat zijn stem , na jaren afwezigheid zo aan kracht heeft gewonnen? Misschien heeft dat wel te maken met de verborgen kwaliteit van de gekozen covers. Het van Magnetic Fields gecoverde “The book of love” verhaalt het volgende: ”The book of love is long and boring, no-one can live the damn thing, it’s full of charts and facts and figures and instructions for dancing, but I love it when you read to me and you , you can read me anything, the book of love has music in it, but I love it when you sing to me and you can sing me anything”. Als je het op zo’n manier weet te brengen is het een boodschap die ik talloze malen wil horen. “Philadelphia” van Neil Young klinkt zo “jong”, zo helder, dat het lijkt of de Genesis Gabriel over zijn schouder meekijkt. Hij sluit af met het voor mij somber klinkende nummer “Street spirit” (Radiohead), alsof de ouderdom om de hoek loert.
Ik ken het gevaar van superlatieven, maar dat is wel wat het luisteren naar deze muziek met je kan doen. Het brengt je op een plek waar je anderen graag laat vertoeven, dus laat je uitnodigen…COPYRIGHT kARIN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten