Stel je voor, het is juni 1977 en Led Zeppelin speelt in New York. De band was op het toppunt van zijn roem en de leden hebben een zekere reputatie. Sex and drugs and rock’n’roll en wie zal ooit weten wat de gevolgen negen maanden later waren…
Als je ‘And You Were A Crow’ van The Parlor Mob beluistert dan is het verleidelijk om te denken aan meer dan geestesverwantschap. The Parlor Mob is een band uit Red Bank, New Jersey - een plaatsje onder de rook van Manhattan en het is dat de leden te jong zijn, maar als iemand gezegd had dat dit onechte kinderen waren van Plant, Page, Jones en Bonham, dan had ik het direct geloofd. Het is natuurlijk wel zo dat de gelijkenis van The Parlor Mob met Led Zeppelin vooral op het conto van zanger Mark Melicia valt toe te schrijven. Zijn stem en zijn manier van zingen doen onwaarschijnlijk veel denken aan die van Robert Plant in zijn betere dagen. Voeg daarbij de met blues doordrenkte hardrock riffs die eind jaren zestig en begin jaren zeventig helemaal te gek waren en je hebt een retroband die de competitie aan kan met andere bands met een grote achteruitkijkspiegel, zoals Witchcraft en Black Mountain. The Parlor Mob onderscheidt zich van dergelijke acts door niet op de Sabbath toer te gaan. Nee, The Parlor Mob is Led Zeppelin anno 2009. Of 2008, want deze cd is al een jaar geleden uitgekomen in Noord-Amerika.
De Led Zep vergelijkingen zijn niet op één hand te tellen, maar komen het meest navrant aan het licht in ‘Tide Of Tears’, het meest ambitieuze nummer van deze cd, met meer dan acht minuten ook het langst. Vanaf het eerste akkoord schreeuwt dit nummer ‘Since I Have Been Loving You’. Dezelfde opbouw, dezelfde langzame bluesschema’s en dezelfde wanhopige jammerend gillende vocalen. Het is een mooi nummer, maar het ligt er wel heel erg dik boven op. Maar… het is niet uitsluitend Page en Plant wat de klok slaat. Mark Melicia kan ook heel goed Jack White nadoen. Als je ‘Everything You’re Breathing For’ op de laatste cd van The Raconteurs had gezet, dan had niemand gemerkt dat dit een andere band was. Dit intermezzo wordt overigens gevolgd door ‘The Kids’, een stevige hardrockboogie in vierkwartsmaat die de luisteraar meteen weer bij de haren grijpt en terugsleurt naar Ledzepland.
Wat valt er uiteindelijk te concluderen na deze constateringen? The Parlor Mob is nu niet bepaald een originele band. Bij elk nummer kun je de vraag op welke band - of meer specifiek op welk Led Zeppelin nummer het lijkt niet ontwijken. Ook al moet ik toegeven dat The Parlor Mob een heel goede Led Zep coverband is, iets meer dan alleen maar dat kunstje was niet verkeerd geweest. Aan de andere kant, als je gezegend bent met een zanger die qua stemgeluid zo lijkt op Robert Plant dan ben je gek als je er geen gebruik van maakt. En dan maakt het verder niet uit als je gitarist niet zo goed is als Jimmy Page, dan neem je er gewoon twee. Maar ja, dat gebrek aan originaliteit maakt uiteindelijk wel het verschil tussen een goede cd en een geweldige cd. Dit is een goede CD.(Lordsofmetal)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten