Zoals reeds eerder gemeld vrijdagavond gaan kijken naar ouwe rocker Peter Frampton, 35 jaar na z'n schitterende album Frampton comes alive , kwam hij dit nu integraal spelen.Maar klakkeloos naspelen da deed ie wel niet , begeleid door een schitterende band , een schitterende geluidszaal , bracht hij eigen nieuwere rockende versie van Shine on , Lines on my face , all i wanna do , Show me the way , met het obligatoire Talkbox moment.Wat me het echter meest bleef , is de manier waarop Frampton alles bracht , dat ie een meestergitarist is , dat wist ik wel ,maar dat ie alles zo spontaan , zo gevoelvol ,zo schitterend brengt , dat bracht me van de kook.Genoten met grote G.2H speelplezier in één ruk door , daarna een pauze en nog 45minuten bisnummers , instrumentale versie , black hole sun als tribute aan z'n vriend Chris Cornell en dan als laatste nummer , While my guitar gently weeps , ewel ik krijg nie gauw kippevel , maar zijn versie van die Harrison song
bracht het me wel.Je kon vooraf inschrijven om het ganse concert aan te kopen , en ja 20 minuten na de laatste noot , had ik en velen met mij de intregale versie van het concert , excellente kwaliteit en dus kan ik nu thuis in alle rust nagenieten van deze onvergetelijke avond.
Thanks Peter
2 opmerkingen:
goede muziek wordt niet oud en zo te lezen kan Peter het nog.
Tja dat kan ik geloven dat ge zo genoten hebt Erdel .
Een reactie posten