Op de hoes ligt een jongeman op het bed weg te dromen bij zijn favoriete muziek. Een pick-up uit de jaren zeventig draait drieëndertigtoerenplaten – één elpee is zelfs herkenbaar: Jethro Tulls ‘Aqualung’. De muziek voert de jongen naar ‘Invisible Places’. Ofwel de derde worp van de Amerikaanse heavy progband Presto Ballet, die hier aantreedt met een vernieuwde line-up.
Die jongen zou daarom wel eens Kurdt Vanderhoof kunnen zijn. Ooit was hij de oprichter en gitarist van Metal Church, maar de liefde voor de progrock deed hem in 2005 het roer omgooien. En uit onvrede met de digitale studiotechnieken besloot hij de muziek op te nemen op de manier van de oude school.
De voorbeelden zijn derhalve de bands van het eerste uur: Kansas, Yes, Genesis, Deep Purple en Styx. Maar het eigen verleden verloochent zich niet en dus steekt Vanderhoof er ook een fikse portie hardrock en metal in. Resultaat is een stevig maar organisch geluid – de toetsen zijn pure seventies vintage – dat zich hier in glorieuze stereofonie laat bewonderen.
‘Invisible Places’ laat over de hele lijn degelijke songschrijverij horen. En wie houdt van een tweestrijd tussen verfijnde symfo en ouderwetse hardrock met ballen, zal hier een vette kluif aan hebben. Maar wie de voorkeur geeft aan één van de twee, zou dit crossoveralbum weleens tussen twee stoelen kunnen vallen.
En dat zou erg jammer zijn, want er wordt hier op erg hoog niveau gemusiceerd. Toetsenist Kerry Shacklett en drummer Henry Ellwood – hoewel die laatste niet strikt deel uitmaakt van de band – zijn geweldige aanwinsten. Alleen klinkt de nieuwe, technisch zeer onderlegde zanger Ronny Munroe (een ex-lid van Metal Church) ons iets teveel als een Bruce Dickinson-soundalike.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten