R.I.P. RONNIE MONTROSE

Ronnie Montrose is gisteren (zaterdag 3 maart) na een vijfjarig gevecht met prostaatkanker overleden. De Amerikaanse gitarist begon zijn loopbaan begin jaren zeventig bij Van Morrison en de Edgar Winter Group, waarna hij zijn eigen band Montrose oprichtte. Met de latere Van Halen- en Chickenfoot-zanger Sammy Hagar achter de microfoon nam de groep twee klassieke hardrockplaten op, Montrose (1973) enPaper Money (1974). Na het vertrek van Hagar bracht Ronnie Montrose nog een groot aantal platen uit, onder de naam Montrose of Ronnie Montrose en met de band Gamma. Ook werkte de gitarist als sessiemuzikant aan allerlei albums mee. Ronnie Montrose is 64 jaar oud geworden.

UK TERUG

De Engelse progrockers van de legendarische band UK gaan begin mei op tournee door USA en Canada. De band is in 1977 opgericht door zanger/bassist John Wetton, toetsenist Eddie Jobson, gitarist Allan Holdsworth en drummer Bill Bruford.

In 1978 werd het debuutalbum “ UK” uitgebracht en direct daarna volgde er een Amerikaanse tournee. Na afloop van de tour werd Allan Holdsworth door John Wetton en Eddie Jobson ontslagen, omdat hun muzikale ideeën te ver uit elkaar lagen. Er werd gekozen om als trio verder te gaan.

Vervolgens trok Bill Bruford zijn conclusies en verliet de band. Hij werd vervangen door Terry Bozzio. Klik hier voor de hoogst genoteerde single “In the Dead of Night” van het album “UK” uit 1978. Met dit trio werd het album “Danger Money” in maart 1979 gelanceerd.

 De rest van het jaar waren de heren op tournee door Noord Amerika als voorprogramma van Jethro Tull. Van deze tour werd een live lp uitgebracht “Night after Night”, die in september 1979 het levenslicht zag. In de laatste maand van 1979 ging de band op een Europese tournee.

Men verwachtte dat de band daarna de studio in zou duiken, maar de schok was groot toen de band bekend maakte te stoppen. Te grote verschillen in hoe verder te gaan met de band werd UK fataal. Eddie Jobson wilde verder gaan met lange instrumentale stukken, terwijl John Wetton opteerde voor kortere nummers.

In februari 2011 stonden John en Eddy Jobson samen op het podium in Japan, maar in mei 2012 zal de gehele line-up van UK weer compleet zijn op het podium.

VROEGE KERSTAANKOOP

Gisterenavond bij een fikse wandeling binnengestapt in een boekhandel , vond ik er na wat rondkijken , deze box , of boek box , hoe je het ook noemt  , en voial dacht ik , ik doe het mezelf kado , reeds 3 cd's beluistet , schitterende muziek enover ieder nummer wat meer te weten gekomen , een aanrader voor wie van soul en country houdt.

Leo Blokhuis presenteert: The Sound of the South - Where soul and country meet: boek + 4 CD's

Uieke selectie van de mooiste southern songs: liedjes van bekende zangers als Aretha Franklin, Solomon Burke, Otis Redding, Dusty Springfield en Elvis Presley, maar ook onverwachte pareltjes van ten onrechte onbekend gebleven artiesten. Het resultaat is een prachtige zoektocht naar de muzikale ziel van het Amerikaanse Zuiden.

Na het succes met Sound Of The Westcoast, 18.000 stuks verkocht en bekroond met de Gouden Tulp, het tweede Soundbook van de hand van Leo Blokhuis The Sound Of The South. 
In het Zuiden van de Verenigde Staten ontstond uit de bijzondere ontmoeting van blanke country en zwarte soul prachtige muziek. In dit Soundbook vertelt Leo Blokhuis het verhaal van deze muzikale smeltkroes en geeft hij een overzicht van alle artiesten, albums en liedjes die ertoe doen.

De vier cd’s bevatten een unieke selectie van de mooiste southern songs: liedjes van bekende zangers als Aretha Franklin, Solomon Burke, Otis Redding, Dusty Springfield en Elvis Presley, maar ook onverwachte pareltjes van ten onrechte onbekend gebleven artiesten. Het resultaat is een prachtige zoektocht naar de muzikale ziel van het Amerikaanse Zuide

OP HET NACHTKASTJE

Dat je begrijpt waarom iemand iets doet, wil nog niet zeggen dat je die persoon ook sympathiek vindt. Sebastian Bergman is zo'n persoon: je begrijpt wel waarom hij zich schofterig gedraagt, maar hij blijft een irritante kwal.

Sebastian Bergman is psycholoog en helpt de nationale recherche regelmatig met het opsporen van moordenaars. Hij is nu echter al een tijdje uit de roulatie, sinds het overlijden van zijn vrouw en dochtertje. Door een toevallige samenloop van omstandigheden raakt hij weer betrokken bij een moordzaak.

Brute moordDe jonge Roger Eriksson is op brute wijze vermoord, en zijn hart is uit zijn lichaam gesneden. Dit is een zaak die al snel te groot blijkt voor de lokale politie-eenheid van het Zweedse stadje Västerås. Een team van experts van de nationale recherche wordt ingeschakeld om de geruchtmakende moordzaak op te helderen. Sebastian Bergman sluit zich bij hen aan. Alleen heeft hij hiervoor andere motieven dan het oplossen van de moord.

Schrijversduo Hjorth en Rosenfeldt heeft met dit debuut een degelijke thriller opgeleverd. Alle elementen voor een goede thriller zijn aanwezig: spanningsopbouw, verschillende dwaalsporen en de ontknoping met een twist, het is er allemaal. Wat dit boek echter verder boven het maaiveld doet uitsteken, zijn de goed uitgewerkte karakters.

Karakter
Naast de egocentrische Sebastian maken we ook kennis met de andere leden van het team van de nationale recherche. Ieder van hen heeft zo zijn eigen rol binnen de groep met de bijbehorende karaktertrekken. Maar daar blijft het niet bij.

Er is ook volop aandacht voor de mensen achter de karakters. Naast hun rol binnen het team hebben ze ook een leven buiten het werk, met de daarbij behorende problemen en uitdagingen. Door ook dit aspect te belichten, worden de personages ronde en tastbare persoonlijkheden. Dit trekt je nog verder het verhaal in. En dit is een verhaal dat naast de diepgang ook gewoon spannend is. Zoals het hoort in een thriller.

Zweeds drinkwaterEr zit schijnbaar iets in het Zweedse drinkwater. Het ene na het andere succesvolle schrijftalent of schrijversduo schiet uit de Zweedse grond. Hjorth en Rosenfeldt zijn hierop geen uitzondering. Integendeel: dit duo is wederom een goede aanvulling op de uitdijende groep Zweedse thrillerschrijvers. Als het van deze klasse is, kan die groep niet groot genoeg worden.

KATE BUSH

De songs voor 50 Words For Snow werden door Bush over de afgelopen jaren geschreven en de opnamen vonden naast die van Director’s Cut plaats. Zoals ze zelf zegt waren de opnamen voor 50 Words For Snow veel gemakkelijker dan die voor Director’s Cut. De 7 songs kwamen bijna organisch. Ongelooflijk eigenlijk als je de geniale complexiteit van de lang uitgesponnen songs beluisterd.

Zoals reeds eerder vermeld heeft Bush de songs gecomponeerd met sneeuw als referentie en opvallend genoeg straalt elke song exact die winterse sfeer uit. Een winterse sfeer met heel veel warmte. Gelijk met de warme pianoklanken en de prachtige stem van haar 13 jarige zoon Albert, die de leadvocals zingt, in de wonderschone albumopener Snowflakes ben je in de sfeer van het album. Met het daarop volgende adembenemende Lake Tahoe ben je helemaal verkocht. Wat een ongelooflijke Bush song is dat. Echt een van de allerbeste die ze ooit geschreven heeft. De tegen nieuw klassiek aanleunende klanken mengen perfect met de fraaie stemmen van Stefan Roberts en Michael Wood en de excellerende Bush zelf. De spannende, jazzy, wendingen in combinatie met de strijkers sluiten daar naadloos op aan.

Misy is al net zo briljant. Niet alleen de song en Bush zelf maar juist ook het excellente baswerk van legende Danny Thompson en het subtiele en doeltreffende drumwerk van meesterdrummer Steve Gadd zijn een lust voor het oor. In bijna 14 minuten wordt constant een boeiende symbiose tussen klank, sfeer en souplesse gevonden die de song tot een waar meesterwerk maakt. Het daarop volgende Wild Man was de eerste song die van dit album naar buiten kwam en terecht. Het is een aansprekende track die in een eerlijke radio wereld een dikke hit zou moeten worden. De spannende, oriëntaals aandoende, instrumentatie in de coupletten, breekt open met een prachtig refrein waarin de stem van oud gediende Andy Fairweather Low prachtig samensmelt met die van Bush. Hoe opvallend is tevens de gastrol die good-old Elton John vervult in Snowed In At Wheeler Street. Nooit verwacht dat Bush iets met Elton John had, maar ze schreef de song wel degelijk voor hem. Zijn gastenrol is fraai en de liefdessong al net zo sterk. Prachtige tekst die erg mooi gezongen en gespeeld wordt tot en met een fraaie finale.

Het titelnummer is dan weer een song van een geheel andere orde. Tegen een heerlijke muur van funky drums (Steve Gadd), bas (John Giblin) en gitaren (Dan McIntosh), telt Kate tot 50 en spreekt Stephen Fry als professor Joseph Yupik de 50 woorden voor sneeuw uit. Vreemd vibrerende intrigerende track. Met het ingetogen Among Angels sluit het album magistraal af. Puur Kate en haar piano en subtiel gearrangeerde strijkers in een van de allermooiste Bush songs ooit.

Elk album dat Kate Bush de laatste jaren uitbrengt, is er een om verliefd op te worden en met 50 Words For Snow is dit niet anders. Wat een wonderbaarlijk en gelukzalig genot dat we iemand, met zoveel geniaal muzikaal talent als Kate Bush hebben, die ons om de zoveel jaren weer in volle verbijstering achterlaat.

FRAMPTON ALIVE 35 JAAR NA DATA

Zoals reeds eerder gemeld vrijdagavond gaan kijken naar ouwe rocker Peter Frampton, 35 jaar na z'n schitterende album Frampton comes alive , kwam hij dit nu integraal spelen.Maar klakkeloos naspelen da deed ie wel niet , begeleid door een schitterende band , een schitterende geluidszaal , bracht hij eigen nieuwere rockende versie van Shine on , Lines on my face , all i wanna do , Show me the way , met het obligatoire Talkbox moment.Wat me het echter meest bleef , is de manier waarop Frampton alles bracht , dat ie een meestergitarist is , dat wist ik wel ,maar dat ie alles zo spontaan , zo gevoelvol ,zo schitterend brengt , dat bracht me van de kook.Genoten met grote G.2H speelplezier in één ruk door , daarna een pauze en nog 45minuten bisnummers , instrumentale versie , black hole sun als tribute aan z'n vriend Chris Cornell en dan als laatste nummer , While my guitar gently weeps , ewel ik krijg nie gauw kippevel , maar zijn versie van die Harrison song
bracht het me wel.Je kon vooraf inschrijven om het ganse concert aan te kopen , en ja 20 minuten na de laatste noot , had ik en velen met mij de intregale versie van het concert , excellente kwaliteit en dus kan ik nu thuis in alle rust nagenieten van deze onvergetelijke avond.
Thanks Peter

VINTAGE TROUBLE !

Een van de grootste verrassingen van dit jaar bij ‘Later With…Jools’ was zonder twijfel het rock ‘n roll kwartet Vintage Trouble. Met fijne bravoure maakten ze een perfect rock ’n roll feest.

Vintage Trouble is een jonge band, afkomstig uit Los Angeles, die een stijlvolle link weet te leggen tussen soul en rock ’n roll. De soul komt van leadzanger Ty Taylor, de dikke rock van ritmetandem Rick Barrio Dill (bas) en Richard Danielson (drums). De geweldige, alle stijlen beheersende, gitarist Nalle Colt is de onmiskenbare schakel die alles op scherp en rock, blues en soul zet. De kennismaking met de band in de show van Jools Holland was een zeer fijne. De band stuiterde ongeveer het podium af en de performance, recht het publiek in, van Taylor maakte grote indruk. Wat een publiekstrekker is die man en wat een energie! Gitarist Colt stal echter de show met heerlijk inventief gitaarwerk.

Hun debuutalbum The Bomb Shelter Sessions begint lekker onstuimig met het ook bij Jools gebrachteBlues Hand Me Down. Wat een opwindende topsong blijft dat! Het zet gelijk de toon voor een album dat vooral erg lekker klinkt en overtuigt. Songs als Still And Always Will, You Better Believe, Total Strangers en Jezzebella zijn instant livekrakers. Albumafsluiter Run Outta You is de ideale song om ook live de concerten lekker dynamisch mee af te sluiten.

The Bomb Shelter Sessions biedt een fijne collectie songs met naast lekker dampende uptempo songs ook het nodig slepende soul meets Rhythm & blues werk in de ballads. En in die songs klinkt Taylor nog meer als een soulman. Colt houdt met zijn ongepolijste gitaarwerk de sfeer lekker rauw en spannend. Maar hoe lekker The Bomb Shelter Sessions ook klinkt, live knalt de band pas ech